De lange weg van de PCT; Deel 9

Mt Shasta domineert al dagen de horizon. De trail gaat er in een grote boog omheen en daar ben ik dankbaar voor. De met sneeuw bevlekte eenzame berg die uit het niets uit het landschap lijkt te verrijzen is een van het weinige boeiende dat we de afgelopen dagen gezien hebben. Bij het verlaten van Burney liepen we langs de Burney falls die, toegegeven, een van de mooiste watervallen zijn die ik ooit in mijn leven gezien heb. Water valt niet alleen uit de beek over met mos begroeide rotsen naar beneden, maar lijkt op heel veel plekken ook uit de rotsen zelf te komen en in de helder blauwe poel eronder te vallen. Al snel lopen we door een saai dennenbos en zweten we ons kapot. De hittegolf met temperaturen van ruim 40 graden in de dorpjes lijkt geen genade te kennen. Het is warmer dan in de woestijn en het lijkt snachts nauwelijks af te koelen. Normaal gesproken vertrekken we vroeg in de ochtend, maar we moesten nog op de postbode wachten. Zowel Marit als ik waren toe aan nieuwe schoenen. Voor mij het zesde paar (het paar waar ik mee begon, eenzelfde paar maar dan een maat groter waar ik nog steeds blaren in kreeg en waarop ik maar een paar dagen gelopen heb, gevonden schoenen, en drie paar van dezelfde die erg goed bevallen, maar helaas snel slijten) voor Marit het derde (dezelfde waar ze al de hele trail op loopt). Het is enerzijds heel gemakkelijk online spullen te bestellen, maar 24-uursservice is in dit grote land onmogelijk, waardoor we soms lang op onze bestelling moeten wachten.

Zo komt het dat we al snel badend in het zweet door het bos sjokken. Wanneer mogelijk staar ik onderweg naar de 3000 meter hoge top van de berg en beeld me in dat de sneeuw op de top ook mij beneden verkoeling geeft. Op die manier probeer ik mezelf voor de gek te houden en dat lijkt te werken. Soms lopen we in de schaduw van de bomen, soms klimmen we onder de brandende zon langs een boomloze berghelling omhoog. Behalve als we de berg zien, vallen de uitzichten tegen en slepen we onszelf verder. Na een dag of vier komen we bij de I-5 (interstate, een grote snelweg) vanwaar we het stadje Mt Shasta aan de voet van de berg in kunnen. Enige probleem is, het is verboden op de snelweg te liften en zondag, dus de bus rijdt niet. “Ik ben benieuwd hoe we hier zo meteen gaan wegkomen”, zeg ik tegen Marit als we het bos uitstappen, een verharde weg op. Op een parkeerplaats nog geen 200 meter verderop staat een pickup geparkeerd en er hangt een man omheen. Instinctief ga ik wat dichter bij Marit lopen. Het voelt op het eerste oog niet helemaal goed.  “Fancy a cold drink?”, vraagt de man als we dichterbij komen. Dat kunnen we niet afslaan en we ploffen in een van de stoelen die hij neergezet heeft. Als we net zitten komt er een andere auto het parkeerterrein opgescheurd. Een oudere man stapt uit en gaat op een van de stoelen naast ons zitten. “You need a ride to Shasta?” Vraagt hij. “Magic man”, zegt hij als hij naar de andere man wijst die inmiddels op de klep van de truck zit, “is drinks man. I am rides-man today, offering people rides to town.” Als ik ze vertel over de zorgen die Marit en ik 5 minuten gelden nog hadden antwoorden ze bijna in koor; “ The trail provides.”

En zo komen we aan het einde van de ochtend in een bloedheet dorp aan en sluiten we aan te sluiten bij de lange rij voor de hamburgertent. We moeten er niet aan denken met deze temperatuur weer te wandelen en boeken geheel tegen ons voornemen in een hotel voor de nacht. We doen de was, halen boodschappen en sluiten de dag af in een tuincentrum tegenover het hotel waar echte houtovenpizza’s gemaakt worden. De beste pizza’s die we tot nu toe in de VS gehad hebben.

Verhalen van onderweg