De lange weg van de PCT; Deel 5

Uitgeput en oververhit komen we bij de weg aan. Het is drie uur en we hebben 37 kilometer gelopen waarvan de laatste 10 door een bloedhete woestijn. Nagenoeg geen wind en een temperatuur van bijna 35 graden. Maar we hebben een goede reden. Door vandaag zover te lopen hebben we een ‘zero’ verdient. Een hele dag niet lopen. Het vooruitzicht is even heerlijk als vreemd. We hebben dat pas één andere dag gehad. Alle andere van de 28 dagen hebben we gelopen. Onder een boom langs de Highway proberen we een lift te krijgen richting Palmdale. Auto’s scheuren voorbij en we verliezen al snel de hoop dat er eentje zal stoppen. Maar toch, niet lang nadat we er staan komt er een Jeep met piepende banden tot stilstand. Muziek staat hard aan en er zitten drie mensen in. Natuurlijk mogen we meerijden. We proppen ons op de achterbank, waar al een dame zat. Met zijn vieren gaat het net. Onze chauffeur heeft gas en mijn hoofd knalt tegen de hoofdsteun. De muziek gaat aan en mijn bril waait bijna van mijn neus. Het wordt een dollemansrit over landwegen en snelwegen, maar uiteindelijk zijn we 10 minuten sneller dan Google voorspelde heelhuids bij het hotel. Het blauwe water van het zwembad glinstert ons vrolijk tegemoet.
We spenderen de dagen met boodschappen doen, eten en zwemmen. Marit brengt een bezoek aan de dokter vanwege een ontstoken lip en ik stuur mijn nieuwe oude schoenen op naar het hotel in Seattle. Ze waren te klein geworden maar nog te goed om weg te gooien. Als mijn voeten thuis weer gekrompen zijn kunnen ze vast nog even mee.
Op Hemelvaartsdag lopen we verder. De rustdag heeft ons vooral doen inzien hoe moe we eigenlijk zijn en met het gevoel van een lichte kater beginnen we aan de dag. We hebben voor 5 dagen eten mee en de rugzak is zwaar. We lopen onder de snelweg door en komen aan de andere kant in een prachtig rotsachtig landschap terecht. De rotsen zijn niet puntig, maar juist rond, alsof ze zijn afgesleten door stromend water. Toch is dat moeilijk voor te stellen in de droogte die er nu heerst. De omgeving heeft als decor gediend voor vele films en series. Vásquez Rock doet dan ook een beetje buitenaards aan. Het is beduidend koeler dan de afgelopen dagen en dat betekent dat we op ons gemak kunnen lopen. De zon is niet zo fel en we hoeven niet strikt om 12 uur in de schaduw te zijn.
We slenteren op ons gemak over de weg Agua Dulce in. Een plek waar op de auto’s na de tijd stilgestaan lijkt te hebben. Grote houten huizen staan op enorme percelen. Uithangborden van winkels en restaurants zijn handgeschilderd en de sfeer is die uit een Wild West film. Enige dat mist is de muziek en de eenzame bol gras die over de weg waait. We strijken neer bij Home Made. Een van de restaurantjes in het dorp en doen ons tegoed aan hamburgers, broodjes en aardbeilimonade. Als we uitgegeten zijn vullen we al onze flessen met water. We dragen 5,5 liter en moeten daar 28 kilometer en een nacht mee doen. Buiten het dorp wordt het landschap saai. Het is niet zo erg als ik twee dagen geleden dacht bij de aanblik van de lege woestijn, maar de eindeloze heuvels met halfhoge struiken en het zanderige pad dat je aan de horizon over de flank ziet kronkelen is weinig inspirerend. Marit heeft moeite met de klim en dat vind ik dan weer lastig om te zien. Moet ik haar ondersteunen? Bij haar blijven of haar op haar eigen tempo laten worstelen? Uiteindelijk moet ook zij haar eigen tocht lopen met alle uitdagingen die daar bij horen. En dat ik haar daarin niet kan ontzien is een uitdaging waar ik mee om moet leren gaan. Uiteindelijk komt ze boven en genieten we samen van het uitzicht over het meer in het andere dal. Voor het eerst sinds de start van de trail kamperen we alleen. Met een prachtige zonsondergang.
De volgende dag is de meest monotone en saaie dag tot nu toe op de trail. De hele dag hebben we hetzelfde landschap en uitzicht. We zien de trail kilometers voor ons over de bergen slingeren en hebben niets om ons op te verheugen. Het is een uitdaging die ik nog niet eerder op deze tocht heb gehad. Het lopen voelt als werken en ik kijk regelmatig op mijn horloge om te zien hoever we nog moeten tot de geplande camping plek. Na een paar uur merk ik dat mijn lichaam een geest niet meer samenvallen. Mijn lichaam loopt de trail en zet automatisch het ene been voor het andere, terwijl mijn gedachten met heel andere dingen bezig zijn en totaal geen acht meer slaan op de omgeving of wat er om me heen gebeurt. Ik denk aan thuis. Aan hoe het zal zijn om klaar te zijn en weer mijn oude leven op te pakken. Op sommige aspecten verheug ik me, op andere totaal niet. Werken voelt zinloos als je ook lopend door de wereld kunt trekken. Uiteindelijk komt er ook aan deze dag een einde en kijken we gezamenlijk vooruit naar de naderende wandeling over het beruchte aquaduct. Een stuk van 50 kilometer waarin we overgeleverd zijn aan zon en wind. In het kamp worden tactieken besproken en plannen gedeeld. We lijken gelukt te hebben met het weer. Zondag en maandag wordt slechts 22 graden voorspeld. Dat betekent dat we niet perse snachts hoeveel te lopen, maar halverwege kamperen is in verband met de harde wind waarschijnlijk ook geen optie. We kunnen alleen maar afwachten hoe de dag zich zal aandienen.

Verhalen van onderweg