De lange weg van de PCT; Deel 4

Toegegeven, ik schaam me een beetje om het toe te geven. Vandaag hebben we pizza laten bezorgen op de trail. Gisteravond ontstond het idee omdat James aka Mr. Brightside (er zijn steeds meer mensen die een trailname krijgen) in de FarOut-app las dat dat mogelijk was. We zouden langs een brandweerkazerne lopen waar de bezorgers kwamen. Probleem was alleen dat er op die kazerne geen bereik was, dus je moest eerder op de dag vanaf een bepaald punt bellen, en dan een tijd voor bezorging afspreken. Het voelde vreemd om die beslissing s avonds te maken. Waren we niet juist op weg om in de natuur te zijn, even los van alle gemakken van de samenleving? Wilden we niet juist op onszelf aangewezen zijn en stiekem een beetje afzien? We besloten de beslissing nog even uit te stellen, we hadden toch ook niet voor niets voor 5 dagen eten in onze rugzak zitten?

De volgende morgen sliepen we uit. Dat wil zeggen, we werden om zes uur wakker en liepen om half zeven weg. Het voelt ondankbaar om te zeggen, maar de wandeling was een beetje saai. De man die gisteren trail magic verzorgde zou op een paar kilometer van onze kampeerplek wat water achterlaten en we hadden de stiekeme hoop dat hij nog wat over had van de trail magic en dat achter zou laten, maar dat was niet het geval. Onder de beschutting van de bomen liepen over de ‘Pleasant View Ridge’. Het uitzicht was aardig, maar we zijn inmiddels ook al behoorlijk verwend. Het uitzicht op de bergen kon me niet echt boeien. Ik noem het bergen, maar eigenlijk zijn het eindeloze heuvels met hier en daar stukjes bos, maar veelal weerbarstige struiken die striemen op je benen achterlaten als je er doorheen loopt.

Toen we tegen de middag bereik hadden met onze telefoons besloten we het menu van de pizzeria op te zoeken. Natuurlijk hadden we dat niet moeten doen. Want hoewel ik de honger niet de hele dag voel, is hij wel degelijk aanwezig. Bij het zien van eten wordt het onverzadigbare monster dat mijn maag inmiddels geworden wakker en is niet meer te temmen. We bestelden pizza en onder lichte tijdsdruk denderden we met z’n zessen in een stofwolk de berg af. Tot aan mijn onderbroek zitten mijn benen onder het stof en als ik mijn handen over mijn gezicht haal, zit het vuil onder mijn vingernagels.

De afdaling is zwaarder dan gedacht. We hebben de afgelopen dagen op hoogte gelopen, steeds boven de 2000 meter, en aan de koele kant van de bergen. Nu dalen we aan de woestijn kant berg af. Ik voel en zie de hitte uit de woestijn optrekken en mijn kant op waaien. Mijn benen branden in de warme fohnwind en mijn voeten warmen door mijn schoenen heen op in het hete zand. De hete lucht glinstert boven de dorre woestijnvlakte en boezemt me angst in. Over een paar dagen lopen we over het beruchte ‘ LA Aquaduct’. Een kilometerslange waterpijp die dwars door de woestijn ligt om Los Angeles van water te voorzien. Berucht omdat het een van de heetste stukken woestijn is en er geen enkele schaduwplek is. Chris zei me gisteren het ‘in the hundreds’ zal zijn. 100 graden Farenheit, oftewel rond de 35 graden Celsius. Waarschijnlijk zullen we dat stuk in de nacht lopen
.
We komen op tijd aan bij de brandweerkazerne. Er staat een oude groen/blauwe brandweerauto voor de deur en er is een brandweerman aan het gewichtheffen in de garage. Op een paar hikers die in de schaduw uit liggen te puffen na, is het stil. Om 16 uur verschijnt de pizzakoerier in een knalrode Ford Mustang. We storten ons zonder verdere schaamte op de pizza’s en genieten in stilte van de luxe van de moderne tijd. In een uur knallen we daarna in een trein van zes de berg weer op en kamperen voor ons gevoel ver van de bewoonde wereld. De zon zakt boven de onmetelijke woestijn. De lampjes die aangaan geven met moed. De woestijn is lang niet zo verlaten als soms lijkt.

Verhalen van onderweg