De lange weg van de PCT; Deel 2

Als de eerste waterstralen uit de douche mijn rug raken doe ik mijn ogen dicht en haal ik diep adem. Als ik mijn ogen weer open zie ik bruin water naar het putje stromen. Het neemt het vuil van 12 dagen wandelen met zich mee. De laatste douche die ik gehad heb was op de dag van vertrek in het hotel in San Diego. Mijn benen en tenen zitten onder het woestijnstof en mijn haren moet ik twee keer wassen voor ze schoon zijn.
Idyllwild is het eerste dorpje waar we een rustdag houden. We zijn vroeg want we sliepen op nog geen drie uur lopen afstand. In het hotel worden onze kleren gewassen die inmiddels uit zichzelf rechtop blijven staan door al het zweet en stof. We hebben even twee dagen om de trail uit ons hoofd te krijgen. Al twee weken staan we iedere dag om 5 uur op, een half uur voor zonsopkomst om de brandende hitte voor te zijn. We lopen tot een uur of twaalf als het echt warm wordt. Na een lange siësta lopen we aan het einde van de dag door tot zonsondergang om half 8. Het zijn lange dagen en we lopen gemiddeld 27 kilometer per dag. Dat is veel, maar niet genoeg om voor onze einddatum in Canada te zijn. Ergens zal er dus nog een schepje bovenop moeten. Dat komt vanzelf wel, zo vertelt men ons.
Onderweg worden we op verrassende plekken voorzien van eten en drinken door zogenaamde trail angels. Zij hebben er een gewoonte of hobby van gemaakt de voorbijtrekkende stinkende wandelaars een hart onder de riem te steken. Ze zetten dan naast het pad een partytent op en hebben vaak een koelbox met koud drinken. Je weet nooit waar ze staan en of ze er zijn en kunt er met inkopen geen rekening mee houden. Maar als ze er zijn, is dat altijd een magisch moment. Een plek waar wandelaars voor en achter je elkaar zien en even kunnen bijpraten.
Het ritme van het wandelen is fijn, maar ook zwaar. Soms dragen we ruim 5 liter water om droge stukken door te komen. Als we dan ook nog voor 5 dagen eten meehebben moeten we een behoorlijke inspanning leveren. We verbranden ongeveer 6000 kilocalorieën per dag en dat krijgen we er amper aan gegeten.
De natuur is soms hard en bruut, maar er is ook altijd schoonheid te vinden. Uitzichten op verderop liggende bergen of in kale en woeste valleien. We kamperen onder de heldere sterrenhemel en als het ’s avonds afkoelt straalt de warmte van het woestijnzand door onze matjes omhoog. De ontelbare sterren verlichten de nachthemel en de vroege ochtendzon straalt een gouden gloed over het pad. Ja, het is afzien en ja soms zou ik graag in mijn eigen bed liggen. Maar tegelijkertijd voel ik me nergens anders zo op mijn plek als in de ruige natuur.
Na de douche trek ik mijn frisgewassen kleren weer aan en stap naar buiten. Er wacht een ontmoeting met de burgemeester van Idyllwild. Hij neemt iedere middag de tijd om naar het dorpsplein te komen om de wandelaars te begroeten. Idyllwild is een klein dorpje dat leeft van het toerisme. Op straat klinkt het diepe gebrom van de grote pickup trucks die behoedzaam om de overstekende wandelaars rijden. Iets na vieren arriveert Mayor Max in een grote witte auto. Zijn baasje gooit de achterklep van de auto open en kwispelend komt Max op de rand staan. Hij blaft twee keer en lijkt dan klaar voor de dagelijkse fotoshoot.

Verhalen van onderweg