De lange weg naar de PCT; Wat neem je mee?

‘Wat neem je allemaal mee? Hoe gaat dat met eten? Meneer, hoe doucht u onderweg? Slaapt u iedere nacht in een tent?’ Vragen waar ik de afgelopen dagen veelvuldig antwoord op heb moeten geven. Soms met lege blik of een ‘ieuw!’ als reactie. Het is nu eenmaal zo dat we weinig mee kunnen nemen, niet iedere dag een schone set kleren hebben en niet iedere dag beschikken over een douche. Het zal niet lang duren voor we stinken. De enige troost is dan dat ik weet dat we daar aan zullen wennen.

Toen ik ooit met mijn broertje door Turkije wandelde kwamen we regelmatig kuddes geiten tegen. Die roken we al van verre. De zure penetrante lucht van de bokken liet zich gemakkelijk door de warme kustwind verspreiden. Voor ons gold die lucht ook als waarschuwing; die kuddes werden altijd bewaakt door enorme honden die het niet prettig vonden als je te dicht in de buurt kwam. Na een paar dagen in de Turkse zon gelopen te hebben begon ik de hele dag geiten te ruiken. Steeds bleken ze er niet te zijn. We waren het zelf…

Hikertrash noemen ze dat in Amerika. Gore, ongewassen en ongemanierde wandelaars die contact met de beschaafde maatschappij verloren zijn, ergens in de woestijn of de bergen. Het schept een afstand waardoor ik met andere ogen naar de maatschappij kijk. Mensen die van hot naar her rennen, netjes gekleed en gedoucht., maar zonder echt contact te maken met zichzelf of de natuur om hen heen. Daar even uit te mogen stappen is heerlijk. Alsof ik dan ook even boven mezelf uitstijg en mezelf door het leven zie rennen zonder me af te vragen waar het allemaal toe leidt. Daar hoef je niet voor te stinken, maar het helpt wel. Ik kijk er naar uit.

Behalve dat stinken ook romantisch kan zijn, is het ook een gevolg van het gebrek aan sanitaire voorzieningen en de beperkte uitrusting die we mee kunnen nemen. Het is een eindeloze zoektocht en afweging te bepalen wat er wel in de rugzak gaat en wat niet. Het zoeken van een balans tussen het minimale meenemen dat nodig is om veilig door woestijn en bergen te lopen, en een beetje comfort. Ieder item wordt op de weegschaal gelegd.

Ik wil meer meenemen dan kan. Het streven is om onder de 8 kg te blijven. Daar komt dan nog water en eten bij. Maar ik wil ook mijn camera meenemen en die weegt al 1,5 kilo. Ga ik dan andere zaken thuislaten, of met meer gewicht lopen? Dilemma’s waar ik de afgelopen jaren steeds mee bezig was tijdens het wandelen. Op internet zie ik mensen die met 5 kg op pad gaan. Dat lijkt mij haast onmogelijk, maar het maakt me ook onzeker. Zeker met de geschiedenis van mijn knieën in mijn achterhoofd.

Een lichtere rugzak betekent niet alleen meer thuis laten, maar vooral ook veel nieuwe spullen kopen. Hoe lichter ze zijn, hoe minder duurzaam en hoe groter de kans dat ze aan het einde van de tocht in de prullenbak verdwijnen. Dat vind ik zonde, want is het avontuur dat we aangaan er niet juist voor bedoeld te kunnen genieten van de prachtige natuur? Dat staat wat mij betreft in scherp contrast met de wegwerpmaatschappij waarin sommige wandelaars leven. Dan maar wat meer gewicht op mijn rug.

Maar wat neem ik dan allemaal mee? Bekijk mijn paklijst hier.

Verhalen van onderweg