De lange weg naar de PCT; Waarom wandelen?

Die vraag stel ik mezelf soms ook nog. Zeker mijn zwakke knieën indachtig vraag ik mezelf regelmatig af waarom ik zo graag zo ver wil wandelen. Meestal weet ik het eigenlijk niet zo goed en kan ik vooral veel nadelen opnoemen; het gaat langzaam, het kost veel energie, het doet pijn en is afzien. Toch vind ik het al lang moeilijk om mezelf op een andere manier te zien reizen.

Als ik uiteindelijk aan het lopen ben, dan bekruipt mij altijd het gevoel dat lopen het enige wezenlijke is dat een mens kan doen. Het is waarvoor we geboren zijn. Rebecca Solnit schrijft in haar boek Wanderlust;

‘Onder het wandelen kunnen lichaam en geest zodanig samenwerken dat het denken bijna een fysieke ritmische handeling wordt […].De grote wandelaars lopen door zowel stedelijke als landelijke gebieden vaak op dezelfde manier. En zelfs verleden en heden beginnen samen te vallen wanneer je loopt zoals onze verre voorouders deden of wanneer je een bepaalde gebeurtenis in de geschiedenis of je eigen leven opnieuw beleeft door nogmaals die weg af te leggen. Elke wandeling beweegt zich door de ruimte als een draad door stof, en naait die tot een doorlopende ervaring bijeen – zo totaal anders dan de manier waarop reizen per vliegtuig de tijd en ruimte in stukjes hakt, en zelfs auto’s en treinen doen dat.’

Er zijn boeken vol geschreven over hoe bijzonder het is dat wij kunnen lopen. Als een van de weinige tweebenige wezens kunnen wij zo efficiënt en ver lopen. Alles in het menselijk lichaam is erop gericht te lopen. Volgens neurowetenschapper Shane O’Mara is lopen wat ons onderscheid van de andere dieren en wat ons als mens uniek maakt. Wanneer ik loop voel ik dat. Ik geniet er van me in het ritme van de natuur voort te bewegen. Het kost me geen geestelijke inspanning omdat ik niet overdreven veel signalen uit mijn omgeving hoef te verwerken om me in het verkeer staande te houden. Tijdens het wandelen is er tijd om stil te staan en te genieten, meer dan bij welke andere manier van transport dan ook. Als ik me inbeeld dat ik me op dezelfde manier voortbeweeg als onze verre, verre voorouders dat ook deden, voelt het logisch om te lopen. Zij deden dat ook en bevolkten op die manier de hele wereld.

Wandelen is krachtig. Grote maatschappelijke thema’s worden al wandelend onder de aandacht gebracht. Demonstraties en stille tochten, niet voor niets wordt daarbij gelopen. Het is krachtiger en meer verbindend dan je op een andere manier voortbewegen. Er zijn vele inspirerende en wereldberoemde wandelingen geweest. De Zoutmars van Gandhi, de Mars naar Washington van Martin Luther King, de wandeltochten van Mildred Lisette Norman als Peace Pilgrim, de Marathon of Hope door Terry Fox, om er een paar te noemen. Het kan natuurlijk aan mijn voorliefde voor wandelen liggen, maar ik ken weinig beroemde vlieg- trein-, of autoreizen die dezelfde impact hebben gehad of hetzelfde ontzag opwekten. Wellicht op de busrit van de Freedom Riders na dan.

Wandelen is ook een strijd. Iedere stap kan pijn doen en iedere minuut een gevecht met jezelf zijn. Het nauwe contact dat je ervaart met de natuur kan soms ook onverbiddelijk hard zijn. De brandende zon, de snijdende kou, de striemende regen en de prikkende hagel. Tijdens het wandelen is er geen ontkomen en moet je je er aan over geven. Soms je gevoel uitschakelen en op wilskracht door stappen, hopend op betere tijden. Iedere stap voelt dan als een overwinning op jezelf en de natuur. Er is wat mij betreft geen betere manier om mijn tijd in dit leven in te vullen dan door te lopen. Een half jaar op de PCT voelt dan ook niet meer dan normaal.

Verhalen van onderweg