De lange weg naar de PCT; Knieën

Toen ik in 2014 naar Istanbul liep, kreeg ik na een week of zes lopen last van mijn voeten. Ik wilde niet opgeven en heb toch nog 2500 kilometer van de in totaal 4000 kilometer gelopen. Uiteindelijk moest ik toegeven dat ik niet meer op mijn voeten kon staan. Verder lopen was geen optie meer. In het Hongaarse stadje Dombovar op 1500 kilometer van Istanbul kocht ik een fiets. Een veel te kleine, want veel anders hadden ze daar bij de lokale fietsenmaker niet. 

Laatst las ik mijn dagboeken van toen terug en kwam tot de conclusie dat ik veel vaker dan ik me kon herinneren klaagde over zere knieën tijdens het fietsen. Hoe kon het ook anders? Op een te kleine fiets en zonder fietservaring door de bergen fietsen is vragen om problemen. Op dat moment had ik weinig oog voor de gevolgen van die problemen, ik wilde gewoon naar Istanbul.

Een paar jaar later kreeg ik tijdens het hardlopen opeens last van mijn knie. Zo erg dat ik weken mank liep. In de jaren die daarop volgde keerde de kniepijn op onregelmatige momenten terug. Soms tijdens het wandelen, soms bij het fietsen en bijna altijd tijdens het hardlopen. Ik brak er in 2017 een voettocht in Italië door af. Afgelopen zomer wilden Marit en ik over de HRP de Pyreneeën doorkruisen. Een tocht van zes weken die wij na twee weken moesten afbreken omdat de pijn in mijn knie te hevig was. Ik bezocht fysiotherapeuten, een osteopaat, een orthopeed in het ziekenhuis en een masseur. Allemaal kwamen ze met dezelfde conclusie. Er was niets bijzonders te zien aan mijn knie.

Goed nieuws dus, want volgens hen kon ik met de juiste oefeningen de pijn bestrijden. Een traject dat ik al vaker geprobeerd had, maar steeds zonder resultaat. Er zit niets anders op dan de weg van intensieve training te bewandelen en te hopen op resultaat. Drie keer per week naar de sportschool, thuis oefeningen doen, wandelen met rugzak en rustig aan weer hardlopen. Ik liep laatst pijnvrij een half uur achter elkaar hard, wandel met rugzak van 15 kilo gemakkelijk een kilometer over 25 op een dag en kan in de sportschool mijn knieën behoorlijk belasten. Het lijkt de goede kant op te gaan.

Helemaal vertrouwen doe ik het nog niet. Ik weet uit ervaring dat een goede voorbereiding helpt, maar geen garanties geeft. De angst dat de pijn terugkomt en onze plannen alsnog in duigen vallen is groot. De komende drie maanden ligt de uitdaging er voor mij vooral in vertrouwen te krijgen en consequent te blijven trainen.

Verhalen van onderweg