Station Oberalppass is niet veel meer dan een rangeerterrein. Geen perron, maar gewoon een stukje asfalt naast de rails. We stappen uit de knalrode bergtrein en worden door een aangenaam zonnetje verwelkomt. Samen met een groepje bejaarden lopen we omhoog richting de oude vuurtoren van Hoek van Holland, die hier symbolisch het beginpunt van de Rijn markeert. Het echte beginpunt vraagt nog wat klimwerk.

Lai da Tuma 

De bron van de Rijn heeft voor mij iets magisch. Mijn hele leven woon ik al in de buurt van het water dat hier zijn oorsprong vindt. Nog nooit was ik er zo dichtbij. De aanwezigheid van zoveel ouderen doet vermoeden dat de wandeling naar boven een gemakkelijke is. 1,5 uur staat er op het bord. ‘Dan zijn wij in een uur boven’, zegt een nog optimistische Marit. We halen onze stokken tevoorschijn en beginnen vol goede moed aan de klim.
Het eerste stuk gaat geleidelijk omhoog en onder luid gebel van de aanwezige koeien klimmen we gestaag naar boven. Maar zo makkelijk blijft het niet gaan. De Rijn krijg je niet cadeau.

Halverwege verdwijnt het pad en klauteren we over rotsblokken achter de rood-witte markering aan. Uitgeteld ploffen we op een rots neer en kijken wanhopig naar boven, waar blijft dat meer nou? Zweet loopt over onze ruggen en de koeien staan beneden ons andere nietsvermoedende pelgrims op weg naar de bron aan te moedigen. Uiteindelijk lukt het ons en staan we oog in oog met het Lai da Tuma, de Rheinquelle. Het echte startpunt van onze tocht. De klim telt eigenlijk helemaal niet mee…

Op pad

Ik trek mijn schoenen uit en stap in het ijskoude water dat net van de nog aanwezige sneeuw is gesmolten. Dan ben ik er klaar voor. We draaien ons om en beginnen aan de afdaling. Eenmaal terug bij Oberalppass dalen we aan de andere kant van het dal af, met uitzicht op de piepjonge Rijn die zich gewillig in de schoot van het dal werpt. Dan verdwijnt ze uit het zicht, in de diepe krochten van het dal. Langs het spoorlijntje lopen we naar beneden. Het gaat snel, want van de 2343 meter hoge Lai da Tuma lopen we aan het einde van de dag al 1400 meter lager. Wat nerveus zetten we onze tent voor de eerste keer in het wild op, achteraf in een bos vol muggen. Geen groots uitzicht op de Rijn, wel haar geruis als geruststellende aanwezigheid op de achtergrond.