De eerste dag van mijn Walk of Wisdom avontuur zit erop. Ik kan met een gerust hart stellen dat mijn wandelconditie de afgelopen maanden niet veel achteruit is gegaan. Natuurlijk voel ik mijn voeten en tril ik een beetje, maar na 32km is dat niet verwonderlijk. Mijn geest heeft wel de nodige veranderingen doorgemaakt vergeleken met pakweg 6 maanden geleden. Hij is niet meer gewend aan het langzame tempo. Hij is of nog bij het werk, denkend over de afgelopen week, of al bij maandag, bij thuiskomst. En dat is zonde, want het is hier zo mooi.

De natuur komt langzaamaan tot leven. Muizen ritselen door de dorre bladeren, kalfjes zijn baldadig, bloemen staan in bloei en de mensen zijn vrolijk. De grote bomen lijken nog een beetje te twijfelen. Niet helemaal zeker van hun zaak openen ze langzaam hun knoppen zodat de blaadjes hun beslissing kunnen maken.

Lopend langs de Waal probeer ik herinneringen op te halen aan eerdere wandelingen langs andere rivieren. Ik weet dat er mensen wachten op een schrijfsel van me en een beetje dwangmatig zoek ik naar de melancholische stemming die me altijd inspirerende. Hij komt niet, ook niet als ik op de route van 3 juli loop, de dag dat ik richting Istanbul vertrok. Het is een teken dat ik verwerkt heb wat ik moest verwerken. Een laatste bevestiging van het slagen van mijn grote avontuur. Nu is er ruimte voor nieuwe uitdagingen.

Een kapotte brander bijvoorbeeld. Op de rand van het Reichswald probeer ik mijn brandstoffles op druk te brengen. Maar hoe harder ik pomp, hoe meer eruit komt, op de verkeerde plaatsen wel te verstaan. Ik baal, want ik heb honger en op twee snickers red ik het niet. Tegelijkertijd ben ik blij. Ik dacht dat ik deze route wel even zou lopen, met twee vingers in mijn neus… Maar nu blijkt het toch een avontuur te worden. Ik verstop mijn tas en loop met mijn zakje eten naar een willekeurige voordeur. In mijn beste Duits probeer ik mevrouw duidelijk te maken dat ik graag wat heet water heb om te eten. Even later eet ik mijn Cashew Nasi smakelijk op. Ik heb mezelf overwonnen. Ik wist niet dat ik dit durfde, of beter, ik dacht dat ik het niet durfde.

De zon begint langzaam te zakken en de boeren verdwijnen van het land. Ook ik voel een natuurlijke impuls mezelf terug te trekken, mijn geest stil te maken en terug te kijken op een mooie dag. Miscchien ben ik toch niet zo heel veel verleerd…