scroll down for English

Het was zondag. Na een paar regenbuien te hebben gehad begonnen de wolken langzaam op te trekken en kwam de zon voorzichtig tevoorschijn. Het was niet warm, maar voor iemand die erop gekleed was prima weer om even buiten te zitten. Ik zette mezelf tegen een dikke, oude boom langs de kant van de weg. De zon trok de mensen naar buiten, druk pratend liepen en fietsten ze langs me. De meesten zagen me niet, anderen keken verbaast of zeiden me gedag. Zoals ik daar zat voelde ik me vredig. Even viel alles van me af en zat ik op een plek waar ik normaal nooit zou zitten. Dat zijn de momenten dat ik me realiseer dat ik vrij ben. Niet alleen in mijn doen, maar vooral ook in mijn denken. Even bestond de wereld niet meer. Er was een volledige innerlijke rust. Een gewoon zijn. Mijn stok lag naast me op de grond, de rugzak onder mijn voeten om ze wat omhoog te houden.  Ik was een pelgrim, volledig in vrede.

Toen ik mijn ogen opende en uit meditatie kwam zat ik in een oud klaslokaal in Arnhem. Het was vrijdag en het was alweer een week geleden dat ik vertrok op mijn wandeling over de Walk of Wisdom. De verwerking van wandeltochten vergt tijd, zo weet ik inmiddels. De beleving van tijd en ruimte is zo intens, dat nog dagen nadien beelden zeer levendig op mijn netvlies komen. Ik hoef mijn ogen maar te sluiten en ik bevind me opeens op een willekeurige plek langs de route. Met een tocht van vier dagen is dat te overzien. Dat gaat over. Maar met een tocht van een paar maanden die ook emotioneel erg heftig was, is het een heel ander verhaal. Daar gaat de verwerking trager en zijn de flashbacks intenser. En vaak zijn ze helemaal niet zoals ze echt waren.

Mijn knieën deden pijn, net als mijn voeten. Ik moest even flink doorlopen, want de middag liep tegen zijn einde en de supermarkt zou snel sluiten. Maar het ging even niet meer. Het was genoeg. De korte nachten, zere benen, zware rugzak en constante druk van tijd werden me even te veel. Net voor ik Wijchen kwam stortte ik tegen een dikke, oude boom langs de weg in. De supermarkt moest maar even wachten, als ik nu doorloop, loop ik morgen helemaal niet meer. De bushalte was om de hoek. Zou ik het doen? Innerlijk vloekte ik, was ik chagrijnig en baalde ik van mezelf en mijn prestatiedrang. Waarom zou ik niet gewoon de bus pakken, terug naar huis, terug naar wat me lief is?

Als ik deze ervaringen herbeleef blijven dergelijke gedachten op de achtergrond. Ik zie mezelf zoals anderen me zien, of misschien wel zoals ik graag wil dat het was. Tegelijkertijd zijn ze zo intens dat het niet slechts wensen kunnen zijn. In deze flashbacks kan ik de mentale toestand van toen loslaten en de ervaringen misschien juist wel zien zoals ze echt waren. Het blijft hoe dan ook een wonderlijke ervaring als de grenzen van tijd en ruimte op deze manier vervagen.

The borders of space and time

It was Sunday. After a couple of rain showers, the clouds slowly started to part and the the sun was slowly peeking through. It wasn’t really warm, but for someone dressed for the occasion, it was the perfect weather to spend time outside. I set myself against a big, old tree on the roadside and closed my eyes. The sun pulled people out of their houses. Busily talking they passed by either on foot or by bike. Most of them didn’t even notice me sitting, some looked surprised and others ever greeted me. As I sat there, I felt at peace. For a moment everything slipped from my mind as I sat in this spot I would never ever sit in any other situation. This is one of the moments in which I realize I am free. Not only in what I do, but also in what I think. For a moment the world just stopped existing, there was complete inner peace. I just was. My pole was next to me and my backpack under my legs to keep my feet up. I was a pilgrim, deeply at peace.

When I opened my eyes and ended my meditation I was sitting in an old classroom in Arnhem. I was Friday and already a week ago since I left on the Walk of Wisdom. The processing of the hikes takes time, so I know by now. The experience of space and time is so intense, even days after the actual hike the images still appear very vividly in my mind. The moment I close my eyes I am on a random place along the route. With a hike of just four days its easily to overcome, but with a hike of several months it’s a whole different story. Especially if it was emotionally as tough as this one. The processing takes more time and the flashbacks are much more intense. And most of the time, these flashback are not really what they were like in real.

My knees hurt, like my feet. I had some more miles to make before the shop would close and I would end up without any food. But the day was coming to an end. It just was enough. The short night, sour legs, heavy pack and constant pressure of time, it was too much. I couldn’t take it anymore. Just before I reached town, I collapsed against a big, old tree along the roadside. The supermarket had to wait, if I walked now, I would not walk anymore tomorrow. The bus stop was around the corner. Would I dare? I was cursing in myself, I was angry and really annoyed by my constant desire to prove myself. Why would I not just take the bus, back home, back to what is dear to me?

When I relive these experiences, these thoughts all disappear to the background. I see myself the way others probably see me, or maybe I see it as I would have wanted it to be. But at the same time, the experiences are so vivid, they cannot be just a wish or dream. In these flashbacks, I can let go of the mental state I had at the time. Maybe that enables me to see these moments as they really were. Whatever these experiences are, the wonderfully show how the boundaries of space and time are subject to our own interpretation.